POEF
Naast de dingen die iedereen had: zoals tomadorekjes en bamboe plantenhangers waren er ook dingen die anderen hadden en wij nooit zouden krijgen. Ik kan mij nog herinneren hoe ik vriendinnetjes of nichtjes kon benijden, want zij hadden: cornflakes bij het ontbijt, vlokken op brood, en dan ook nog op wit brood, een weerhuisje, een koekoeksklok, een TV-gids, een kerststal, een lavalamp, een scheurkalender voor elke dag, een abonnement op de Donald Duck, een gloednieuwe fiets die helemaal van jou was. Maar het meest onbereikbare en mooiste ding was wel een poef. Een Marokkaanse. Het liefst van bewerkt rood kamelenleer.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Tja, een mooie kleine rode kinderfiets afgestemd op de lengte van een 7-jarige.....
BeantwoordenVerwijderenEen eigen fiets...in een gezin van acht, was een utopie. Het was een kwestie van kwaliteit ipv kwantiteit. Er waren zeggen en schrijven vier fietsen en een motor. Onze vader had een eigen fiets. De rest moest het doen met vier exemplaren. Eén broer had een een motor. De andere broer moest samen met z'n 6 zussen de vier fietsen verdelen. Nou ja, delen...diegene met de grootste mond, een baan, of de leeftijd die altijd hoger was dan die van de jongste uit het gezin, had 1e recht. Hoe ik het deed, weet ik niet meer, maar ik had toch altijd het gevoel dat ik een fiets had. Eén met een rokzadel welliswaar...terwijl ik toch echt liever zo'n mooie rode had gehad die beter afgestemd was op mijn lengte.
Groet Marianne
Niet makkelijk! Maar jij had een rokzadel! Schots geruit? Waar zijn ze gebleven , die rokzadels?
BeantwoordenVerwijderenwat geniet ik van je verhalen Anneke! Het roept zoveel op. En als ik het woord zadel hoor moet ik altijd weer denken aan mijn grote blunder. Achterop mijn eigen fiets bij ene Theo. Het was donker, terug van volleybal, de Hoenderloose zandweggetjes waren oneffen, dus ik zat wankel op mijn bagagedrager. Me aan Theo vasthouden was het laatste wat ik wilde, dus ik greep met beide handen stevig mijn zadel beet. Theo was erg stil onderweg. Na een aantal minuten begon er een alarmbel in mijn hoofd te rinkelen: ik had toch geen corduroy zadeldekje?
BeantwoordenVerwijderenoef, dan was ik toch veel voorzichtiger: ik had veiligheidshalve liever mijn vingers tussen de veren van het zadel!
BeantwoordenVerwijderen